108. CISZA POD SERCEM

WYDAWNICTWO: REPLIKA

DATA WYDANIA: 2011

LICZBA STRON: 442

ISBN: 978-83-7674-137-6

 

Bardzo chciałam przeczytać tę książkę, ale sięgnęłam po nią z pewną obawą. Dlatego, że niestety ja też „usłyszałam’ ciszę pod sercem i to taką prawdziwą wtedy, gdy moja córka przestała się ruszać i zmarła w 26 tc. Jednak odważyłam się i nie żałuję. Przeczytałam ją w dwa dni, mimo, że nie jest najmniejszej objętości.

Jak tytuł może sugerować „Cisza pod sercem” jest o kobietach, które poroniły. Pewnego dnia jedna z dziewczyn zakłada na forum wątek dotyczący właśnie tego stanu. Poznaje tam trzy inne dziewczyny, które przeszły to samo co ona. Na forum spotykają się codziennie by napisać choć jedno słowo. Dzielą się swoimi troskami, radościami i osiągnięciami. Z czasem stają się sobie ogromnie bliskie. Każda z dziewcząt ma swoją historię, każda z nich jest inna, niepowtarzalna.

Anka – mama małego chłopca, marząca o drugim dziecku i domku z ogródkiem w zacisznej okolicy. Ma wspaniałą rodzinę i kochającego męża. Wszyscy są dla Anki oparciem w trudnych chwilach.

Mariola – młoda mężatka szukająca w życiu pomysłu na siebie. Przez otoczenie postrzegana jako „słodka idiotka”. Pozory jednak mylą to osoba mocno stąpająca po ziemi. Po poronieniu próbuje zajść w ciążę ponownie jednak im bardziej się stara tym bardziej jej się nie udaje. Odpuszcza, przecież jest jeszcze młoda, i realizuje się w tym co kocha.

Dominika – wolny strzelec, pracuje jako tłumacz języka hiszpańskiego. Po kilku nieudanych próbach donoszenia ciąży, które przeżywa bardzo mocno psychicznie, rozstaje się z partnerem.

Ewa – zachodzi w ciążę z przypadkowym chłopakiem poznanym na imprezie. Dość długo myśli o aborcji, a gdy udaje jej się pokochać to dziecko – traci je.

Chyba nie muszę pisać jak wiele emocji wywołała we mnie ta książka. Wróciły wspomnienia. To, co ja przeżywałam będąc w takim stanie. I nasunęła mi się jedna ważna myśl: kobieta, która straciła dziecko, poroniła, nigdy nie będzie zrozumiana przez tą, która nigdy tego nie doświadczyła. To można wyczytać też między kartami tej książki. Pamiętam jak kilka dni po poronieniu odwiedziła nas siostra męża – w ciąży. Pytała jak mieliśmy zamiar dać na imię swojemu dziecku, bo ona zastanawia się nad imieniem i w ogóle cały czas opowiadała o swojej ciąży. Masakra jakaś. Tym bardziej, że należę do osób dobrze wychowanych, więc siedziałam i słuchałam głupio się uśmiechając i udzielając jeszcze rad.

„Cisza pod sercem” to piękna historia o nadziei, oczekiwaniu i tęsknocie. O niespełnionych marzeniach i złudzeniach. O pięknej internetowej przyjaźni, która w realnym świecie niekoniecznie się sprawdza.  I o wielkim wsparciu rodziny, przyjaciół i znajomych. Niektóre mają go w nadmiarze a niektóre odczuwają jego deficyt. Ale przede wszystkim to książka o spełnianiu marzeń tych małych i tych troszkę większych. I o tym, że nie należy się poddawać, bo z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.

„Ciszę pod sercem” polecam każdej kobiecie. A nawet mężczyznom, a szczególnie tym, których żony przeżyły poronienie, a także bliższej i dalszej rodzinie.

Dzisiejszy post sponsoruje literka